Պատմական այլանդակության ենք ականատես լինելու, չգիտենք՝ ինչու է Բաքուն պահում Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը․ Հովհաննիսյան
Կարևոր գործ, որը տապալման շեմին է. ինչպես պատրաստել հասարակությանը Բաքվում կայանալիք դատերին։
Շուտով սկսվելու են Բաքվի բանտերում պահվող՝ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարության դատերը։ Մենք չգիտենք՝ այդ մարդիկ ինչ անմարդկային պայմաններում են պահվել, ինչ և ինչպես է նրանց պարտադրվել ասել։
Մենք չգիտենք, թե Բաքուն ի´նչ սցենարներ է նախապատրաստել՝ անհատական և ազգային ստորացման պատկեր ստանալու համար։ Մենք պատմական այլանդակության ենք ականատես լինելու։ Մենք չգիտենք նույնիսկ, թե իրականում ինչու է Բաքուն պահում այդ մարդկանց։
Իսկ արդյոք մենք ունե՞նք որևէ մշակված ստրատեգիա, թե ինչպե´ս ենք արձագանքելու այդ դատավարությանը, ինչպե´ս ենք մեր հասարակությանը պատրաստելու դրան։ Մենք հասկանու՞մ ենք, թե ի´նչ շոկ է ապրելու առանց այն էլ կոտրված մեր հասարակությունը։Հասկանո՞ւմ ենք, թե մեզ ինչե´ր կարող են մատուցել՝ բարոյալքելու համար առանց այդ էլ պարտված ու քանդված մեր հանրային համակարգը։ Ես չեմ հարցնում՝ պատրա՞ստ են արդյոք իշխանությունները. նրանք որևէ բանի պատրաստ չեն և այլևս վաղուց հաշվետու չեն մեր հասարակությանն ու ժողովրդին։
Խոսքս մյուս քաղաքական-հասարակական շրջանակների մասին է՝ լիդերության ինքնազգացողությամբ։
Մենք առերեսվելու ենք ծանրագույն տեսարանների ու երևույթի հետ. մենք ունե՞նք ծրագիր՝ դրան պատասխանելու և մեր հասարակությանը ճիշտ նախապատրաստելու համար։ Թե՞ ինչպես միշտ՝ մենք ոչնչի պատրաստ չենք։ Մենք հասկանու՞մ ենք, որ միայն նրանց չեն դատում, այլ բոլորիս՝ բոլոր նախկիններին ու գալիքներին, ու որ սրանով ուզում են կոտրել մեր ապագան։ Աջակցության լոկալ կոչերը և ակցիաները ամենևին այն չեն, ինչ պահաջվում է։ Պետք է ճիշտ մարտավարություն և երկար աշխատելու մեխանիզմներ։ Պետք է կայացվեն սառը որոշումներ։
Ցանկացած որոշում պետք է հենվի հետևյալ սկզբունքների վրա.
1. Անվերապահ սատարում՝ գերության մեջ պահվողներին
2. «Դատավարության» ընթացքում ինչ էլ ասեն այդ մարդիկ, դրանք խոսքեր են, որոնք ասվել են անմարդկային ճնշումների պայմաններում, և հետևաբար՝ զրոյական նշանակություն ունեն
3. Հայաստանում և հայկական աշխարհում պետք է լինի այնպիսի´ սատարում, որ միջազգային հանրությունը հասկանա, թե ինչ է կատարվում, և չկարողանա թաքնվել իր կոմֆորտում։
4. Քաղաքական-հանրային դաշտում պետք է լինի այնպիսի´ սատարում-համախմբում, որ դաշտը բերի առողջացման, ջրերը պարզի։
Շատ կարևոր է այս ամենի կազմակերպչական կողմը։ Ու ռեսուրս ունեցողները պետք է հիշեն, որ նաև այդ մարդկանց կամ այդ մարդկանց հաղթանակների շնորհիվ է, որ իրենք այսօր այդ ռեսուրսներն ունեն։
Շատ կարևոր է այս ամենի գաղափարական կողմը։ Մեկը պետք է մոդերացիա անի։ Դա կարող է անել Սրբազանը, ու դա կլինի շատ կարևոր գործ ու առաքելություն, կարող է անել մեկ ուրիշը, բայց պետք է լինի մի ազդեցիկ շրջանակ, որը կանի ավելին, քան կոչերը՝ կմշակի բարդ խնդրի դիմակայման մարտավարություն։
Հեղինակ՝ Վահե Հովհաննիսյան Այլընտրանքային նախագծեր խումբ
Փաշինյանը Մոսկվայում լռեց, քանի որ նրան խորթ են թե՛ ԽՍՀՄ հայ հերոսները, թե՛ այսօր Բաքվի բանտում գտնվող Արցախի հերոսները․ Էդուարդ Շարմազանով
ՀՀԿ Գործադիր մարմնի անդամ Էդուարդ Շարմազանովը գրել է․
«Հոկտեմբերի 8-ին Մոսկվայում տեղի ունեցավ ԱՊՀ անդամ պետությունների ղեկավարների գագաթնաժողովը։ Մասնակիցների ճնշող մեծամասնությունը անդրադրձավ նաեւ Մեծ Հայրենականի հաղթանակի 80-ամյակի շրջանակներում իրենց ժողովուրդների դերին։
Ալիեւն իր ելույթում խոսեց Սովետական Ադրբեջանի ներկայացուցիչների ու Բաքվի նավթի ներդրման մասին՝ Մեծ Հաղթանակի կերտման գործում։ Այնպիսի տպավորություն էր, որ ոչ թե Ժուկովն ու Ռոկոսովսկին են հաղթանակի մարշալները, այլ՝ Բաքվի նավթը։
Փաշինյանն իր ելույթում ընդհանրապես չանդրադարձավ հայ ժողովրդի ծանրակշիռ ներդրմանը Մեծ Հայրենականում հաղթանակի հասնելու մեջ։ Կար տպավորություն, որ նա որեւէ կապ չունի ԽՍՀՄ ծովակալ Հովհաննես Իսակովի, ԽՍՀՄ մարշալներ Հովհաննես Բաղրամյանի, Համազասպ Բաբաջանյանի, Արմենակ Խամփերյանցի ու 114 ԽՍՀՄ հերոսների, ինչպես նաեւ Արցախի ու հարակից շրջանների 30 հայ ԽՍՀՄ հերոսների հետ։
Փաշինյանը անգամ չհիշատակեց հայոց փառապանծ Թամանյան դիվիզիայի հաղթական ուղին՝ հրամանատար Նվեր Սաֆարյան, որը Բեռլինը գրավելուց հետո ռեյխստագի պատերի մոտ պարեց հայոց հաղթական քոչարին։
Նա անգամ չխոսեց ԽՍՀՄ ղեկավարներից մեկի՝ Անաստաս Միկոյանի եւ նրա եղբայր՝ ՄԻԳ կործանիչի հեղինակ Արտեմ Միկոյանի ծանրակշիռ ծառայության մասին։
Նա բառ անգամ չասաց աշխարհահռչակ հայ արեւելագետ, Էրմիտաժի տնօրեն, Խորհրդային Հայաստանի Գիտությունների ակադեմիայի առաջին նախագահ Հովսեփ Օրբելու մասին, ով Նյուրնբերգի դատավարության ժամանակ ԽՍՀՄ կողմից պաշտոնական վկայի կարգավիճակ ուներ։
Եթե Մոսկվայում ՀՀ-ն ներկայացված լիներ բանիմաց ու պետականամետ ղեկավարով, ապա նա պետք է Ալիեւի «աչքը մտցներ» Ադրբեջանի վայրագությունները Մեծ Հայրենականի հայ հերոսների հիշատակի նկատմամբ։
Իսկ Ադրբեջանի վանդալիզմը ֆաշիզմին հաղթած հայ հերոսների նկատմամբ ակնհայտ է։
Արցախի օկուպացիայից հետո Շուշիում ադրբեջանցիները պայթեցրեցին ԽՍՀՄ կրկնակի հերոս, Լենինգրադի պաշտպան Նելսոն Ստեփանյանի հուշարձանը։ Ադրբեջանցի վանդալները ոչնչացրել են մարշալներ Բաղրամյանի, Բաբաջանյանի ու Խամփերյանցի հուշարձանները։ Նման ֆաշիստական գործելաոճ Ադրբեջանում ցուցաբերել են նաեւ Արցախյան առաջին պատերազմից հետո, երբ Ադրբեջանում ոչնչացվեցին Մեծ Հայրենականի փառահեղ հերոս-հայորդիների հուշարձանները։
Այս ամենի մասին Փաշինյանը լռեց…
Ինչու՞…
Քանի որ նրան խորթ են թե՛ ԽՍՀՄ հայ հերոսները, թե՛ Բաքվի բանտում այսօր գտնվող Արցախի հերոսները»։
Հայաստանի իշխանությունները չեն պաշտպանում Բաքվի բանտերի մեր հայրենակիցների իրավունքները. Սրբազան
Հայաստանի իշխանությունները չեն պաշտպանում մեր հայրենակիցների իրավունքները, որոնք գտնվում են Բաքվի բանտերում։ Մենք պահանջում ենք նրանց ազատել ու վերադարձնել Հայաստան, ՀՀ գլխավոր դատախազության դիմաց բողոքի ակցիայի ժամանակ հայտարարեց Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյանը։
«Հայաստանի Հանրապետությունը պարտավորություն էր ստանձնել լինել Արցախի Հանրապետության երաշխավորը, սակայն իշխանությունը որևէ քայլ չի արել այդ պարտավորությունները կատարելու ուղղությամբ»,-ասաց Սրբազանը։
Նրա խոսքով՝ երկրում հանցագործությունների շղթան շարունակվելու է այնքան ժամանակ, քանի դեռ այն չի կանխվել ու գնահատական չի տրվել։
«Մենք պահանջում ենք Նիկոլ Փաշինյանի դեմ քրեական գործ հարուցել ցեղասպանության, էթնիկ զտման հանցակցության համար։
Մեր երկրորդ պահանջն է՝ քրեական գործ հարուցել Սահմանադրական դատարանի որոշման հետ կապված, համաձայն որի՝ ՀՀ Սահմանադրության Անկախության հռչակագրի դրույթները ճանաչվեցին ոչ իրավական»,-ասաց Բագրատ Սրբազանը։
Ադրբեջանի նախագահը հավաստիացրել է իր ժողովրդին, որ իրենք վերադառնալու են իրենց «պատմական հողերը»` ՀՀ սուվերեն տարածքի Ազատ գյուղ. Թագուհի Թովմասյան
ԱԺ պատգամավոր Թագուհի Թովմասյանը գրում է.
«Կրկին գրություններ եմ ուղարկել իմ միջազգային գործընկերներին և մի շարք կազմակերպությունների՝ այս անգամ մեր հայրենիքի մի մասի նկատմամբ Իլհամ Ալիևի տարածքային նկրտումների վրա ուշադրություն հրավիրելու համար:
Սեպտեմբերի 30-ին Բաքվում հանդիսավոր կերպով բացվել է ծագումով ադրբեջանցի ժողովրդական հեքիաթագիր, աշուղ Ալասկերի արձանը, որի բացման արարողության ելույթի ժամանակ Իլհամ Ալիևը հայտարարել է, որ աշուղն ապրել է Ադրբեջանի հնագույն հողում՝ Գոյչա շրջանի Աղքիլիսա գյուղում։ Ադրբեջանի նախագահը հավաստիացրել է իր ժողովրդին, որ իրենք վերադառնալու են իրենց «պատմական հողերը»:
(https://oxu.az/…/ilham-eliyev-bakida-asiq-elesgerin…)։
Ուսումնասիրությունները ցույց տվեցին, որ Ալիևի մատնանշած հնագույն հողը ՀՀ սուվերեն տարածքի մի մասն է՝ Գեղարքունիքի մարզի Վարդենիս համայքնի Ազատ գյուղը:
(https://arar.sci.am/dlibra/docmetadata?showContent=true…)։
Տասնյակ տարիներ առաջ, երբ Ազատում բնակություն էին հաստատել ադրբեջանցիներ, բնակավայրը կոչվել է Աղքիլիսա։ Բայց եթե պատմական հետդարձ կատարենք, կհավաստիանանք, որ Ազատ գյուղն ի սկզբանե եղել է հայկական։ Դրա մասին են վկայում գյուղում գտնվող գերեզմանաքարերը, խաչքարերը, եկեղեցին և մնացած հուշարձանները․ ահա այստեղ ամբողջ տեղեկությունը վերոնշյալների վերաբերյալ https://arar.sci.am/dlibra/docmetadata?showContent=true… ։
Նույն պարագայում բազմաթիվ հայեր ծնվել են Ադրբեջանում, սակայն երբեք չեն արվել հայտարարություններ, որ նրանք վերադառնալու են իրենց ծննդավայր՝ Գանձակ (Կիրովաբադ), Դաշքեսան և այլուր: Ի դեպ, Դաշքեսանում, որպես ադրբեջանական բնակավայր, միակ պատմամշակութային կոթողն առ այսօր հայկական Թարգմանչաց եկեղեցին է։
Ադրբեջանի նախագահի արված հայտարարությունները «պատմական հողեր» վերադարձի վերաբերյալ ուղղակիորեն խախտում են միջազգային իրավունքի մի շարք դրույթներ:
Միավորված ազգերի կազմակերպության կանոնադրության համաձայն՝ յուրաքանչյուր պետություն ունի իր տարածքի նկատմամբ ինքնիշխանության իրավունք: Քաղաքացիական և քաղաքական իրավունքների մասին միջազգային դաշնագիրը (ICCPR, 1966) վերահաստատում է ժողովուրդների ինքնորոշման իրավունքը, որը պետք է հավասարակշռված լինի գոյություն ունեցող պետությունների տարածքային ամբողջականության սկզբունքի հետ:
Կոչ եմ արել միջազգային հանրությանը աջակցել Հայաստանի ինքնիշխանության և տարածքային ամբողջականության պահպանմանը՝ կանխելով ադրբեջանական հնարավոր ագրեսիան»։
Պետք է հասկանալ, թե մարտերի վարման ինչ ավանդական սկզբունքներ կան, որոնք վերանայման են ենթակա. Աբրահամյան
ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Տիգրան Աբրահամյանը գրում է․ «Ինչպես աշխարհում կատարվող գրեթե ամեն բան, այնպես էլ մարտական գործողությունների վարման մեթոդները, ձևերը, մարտավարությունը պարբերաբար փոփոխության են ենթակա:
Վերոնշյալը վերաբերում է և´ պաշտպանական, և´ հակահարձակվողական, և´ հարձակվողական գործողություններին:
Նույն երկիրն այսօր և, պայմանական, 10 տարի առաջ, լրիվ այլ ձևով է մարտը վարում` զորատեսակների կիրառումից մինչև հատուկ գործողություններ կամ օպերացիաներ:
ԱԹՍ-ները, հեռահար ճշգրիտ/գերճշգրիտ համակարգերը, պաշտպանական նոր կառույցներն ու ժամանակակից տեխնոլոգիաները պատերազմներին լրիվ այլ բնույթ են հաղորդում:
Ցավոք, վերջին 4 տարիներին, Հայաստանն ու Արցախը տարբեր մասշտաբի մարտական գործողությունների մեջ են ներքաշվել, որի դետալային վերլուծությունը հուշում է, թե մեր դեպքում ինչ նոր առաջնահերթություններ կան, մարտի վարման ինչ ավանդական սկզբունքներ կան, որոնք վերանայման են ենթակա, որտեղ է ռազմական առումով Հայաստանի խոցելիությունը և ինչ պրակտիվ փոփոխությունների պետք է գնալ:
Առանց այս առանձնահատկությունների հաշվի առնման, ցաքուցրիվ, հատվածական, կիսատ-պռատ փոփոխությունները ոչ միայն մեզ ոչինչ չեն տալիս, այլև եթե նույնիսկ ռազմական բյուջեն ամեն տարի 10-15%-ով էլ ավելացվի, որևէ լուրջ խնդիր չի լուծվելու»:
Որտե՞ղ է «Եվրոպան». Նիկոլը՝ Փարիզի և Մոսկվայի արանքում
Հայաստանում համատարած ներքին տկարության և մանթրաժի ֆոնին արտաքին քաղաքական զարգացումներն առավել դոմինանտ են դառնում երկրի ներկայի ախտորոշման և ապագայի կանխատեսումների համար:
Պատմությունը, անշուշտ, չի սիրում ըղձական եղանակ, սակայն դժվար չէ պատկերացնել, թե ինչքան ցայտուն և ծանրակշիռ կլիներ մեր երկրի դերակատարությունն այսօրվա տեկտոնիկ գեոպոլիտիկ զարգացումներում, եթե չլինեին 2018-ի աղետը և դրան հաջորդած երկու հայկական պետականությունների պլանավորված կազմաքանդումը:
Դժվար չէ պատկերացնել, թե որքան բարձր կլիներ Հայաստանի ձայնը 42.000 քառակուսի կիլոմետրով, 135 կիլոմետր երկարությամբ հայ-իրանական սահմանով, առանց Սյունիքի միջով անցնող պանթուրքական յաթաղանի հեռանկարի, Մոսկվայի հետ զարգացող ռազմավարական դաշնակցությամբ ու լայնածավալ և համակարգային բարեփոխումների ֆոնին՝ ԵՄ-ի հետ հարաբերությունների իրական բարելավմամբ:
Փաշինյանի վերջին երկու վոյաժները հատկանշական են մեր երկրի ներկայիս սնանկ արտաքին քաղաքական դիրքավորման տեսակետից: Փարիզ և Մոսկվա կատարած այցերը, մի կողմ դնելով հեծանվային մարմնազեղումները, ընդգծում էին «ի՜նչ էինք, ի՜նչ դարձանք» մինչ այժմ չսպիացող դարդը:
Սկսենք Փարիզից:
Ֆրանսիայի նախագահի հետ Նիկոլի հրամցվող անձնական «ջերմությունն» այդպես էլ որևէ կերպ չկապիտալիզացվեց իրական քաղաքականության մեջ՝ սահմանափակվելով անցյալ տարի Լաչինի միջանցքում լռված և այդպես էլ Արցախ չհասած հումանիտար օգնությամբ և, մեծ հաշվով, ոչինչ չփոխող ռազմական արտադրանքի որոշակի չափաքանակի առաքմամբ:
Որքան էլ որ դաժան է հնչում, բայց ամենահիշվող բանը, որ Նիկոլն ու Մակրոնը երևացին միասին, դա մեծն Շառլ Ազնավուրի հուղարկավորման արարողությունն էր: Նրանց վերջին հանդիպումը գլոբալ առումով երկու «լուզերների», անհաջողակների պրոտոկոլ էր (Հայցում եմ Ֆրանսիայի նախագահի ներողամտությունը՝ իրեն Փաշինյանի հետ համեմատելու համար. նա եվրոպական և ազգային ընտրություններում իրար հաջորդող պարտություններից, ԵՄ-ի ներսում նվազող հեղինակությամբ հանդերձ, բարձրագույն լիգայում խաղացող դերակատար է, ի տարբերություն աշխարհի արվարձանների առաջնությունում հանդես եկող Փաշինյանի):
Առհասարակ նկատե՞լ եք, որ Նիկոլի մոտ այդպես էլ չի հաջողվել երկրի համար պիտանի որևէ ամուր անձնական հարաբերություններ հաստատել միջազգային ասպարեզում պինդ և հեղինակավոր ղեկավարների հետ:
Նույն ԵՄ-ում նրա մյուս «մոտիկը» մեկ այլ թույլ և ձախողակ ղեկավար, Արցախի հարցում իր մեղքի մեծ չաբաբաժինն ունեցող Եվրոպական Խորհրդի չսիրված նախագահ Շառլ Միշելն էր, այլ ոչ թե ավելի ամուր և ձիգ Ուրսուլա ֆոն դեր Լեյենը:
Համեմատե՛ք նույն Սերժ Սարգսյանի և Նիկոլա Սարկոզիի, Ժան-Կլոդ Յունկերի կամ Դոնալդ Տուսկի հարաբերությունների էներգետիկայի և մեր երկրի համար դրական ազդեցությունների հետ:
Նույն փարիզյան այցի ընթացքում Ֆրանկոֆոնիայի հերթական գագաթնաժողովին Փաշինյանի ձևական մասնակցությունը կրկին աղ ցանեց նրա մեղքով այս 6 տարիների բաց թողած հնարավորությունների վերքի վրա: Չէ՞ որ Հայաստանի անդամակցությունն այդ կազմակերպությանը, որ դարձել էր ՀՀ երրորդ նախագահի արտաքին քաղաքական կարևոր ուղղություններից մեկը և հմտորեն կյանքի էր կոչվում նախևառաջ ԱԳ նախարար Էդվարդ Նալբանդյանի ջանքերով, նպատակ ուներ լրացուցիչ հենարան ստեղծել ոչ միայն Ֆրանսիայի հետ երկկողմ հարաբերություններում, այլև կապեր ամրացնել մի քանի տասնյակ այլ` աֆրիկյան և ասիական երկրների հետ և նաև դրանով չեզոքացնել Ադրբեջանի դիվանագիտական ջանքերը Չմիավորված երկրների շարժման ներսում:
Սակայն նախկինների այդքան մեծ ջանքերով Հայաստան բերված 2018-ի Ֆրանկոֆոնիայի գագաթնաժողովը Նիկոլը վերածեց ոչ մի ռեալ քաղաքական հետք և ազդեցություն չթողած ռաբիս ճաշկերույթի, մինչ Ալիևն իր հակահայ քարոզչությամբ հերթով լվանում էր Գլոբալ Հարավի միջին և մանր երկրների գլուխները:
Մոսկովյան վերջին այցի բովանդակությունը նույնպես ձևական էր, ավելին` արտաքին քաղաքական շիզոֆրենիայի շարքից էր:
«ՀԱՊԿ-ը բոյկոտում ենք, բայց ԱՊՀ գնում ենք», «Ռուսաստանը մեղավոր է, բայց Պուտինի ծնունդը պիտի շնորհավորեմ», «Ադրբեջանի հետ ֆիկտիվ թուղթ ստորագրել ուզում ենք, բայց ԱՊՀ նախարարական հայտարարություններին դեմ ենք», «Արևմուտքում Ալիևին հանդիպել պատրաստ ենք, բայց Մոսկվայում՝ չէ», «Ռուսաստանը խեղաթյուրում է Նոյեմբերի 9-ի հայտարարության 9-րդ կետը, բայց անձնական հանդիպման ժամանակ հանգիստ նստած ենք տեղներս, երբ Փաշինյանի հայրանունը երկու անգամ սխալ է հնչեցվում»` այս հակասությունների շարքը, անշուշտ, պայմանավորված է Արևմուտքի հետ մերձենալու այդպես էլ չբավարարվող և կեղծ տենչանքով:
Գիտեմ, որ հետևյալ միտքը շատ-շատերին դուր չի գա, ինչպես արևմտամետներին, այդպես էլ՝ ռուսամետներին, բայց դրանից իրականությունը չի փոխվում. 18-19-րդ դարերում հայ ժողովուրդը Ռուսաստանին ընտրել է իր մտքում և սրտում՝ որպես «Եվրոպայի»: Այո, թուրքական և պարսկական լծի տակ դարեր շարունակ տառապող հայերի համար այդ ժամանակահատվածում Ռուսաստանն ընկալվել է որպես «Եվրոպա»՝ քրիստոնեական և առավել զարգացած պետություն: Այլ բան է, թե որքանով է այսօրվա Ռուսաստանն իր «ասիականացման» նոր տենդենցներում լինելու «Եվրոպա», կամ որքանով է այսօրվա ԵՄ-ն իր «ամերիկանացման» ներկայիս փուլում մնալու «Եվրոպա»: Բայց այս տարիների ընթացքում աշխարհագրությունը չի փոխվել, և Հայաստանին մոտիկ և հասանելի այլ «Եվրոպա», քան Ռուսաստանն է, չկա:
ԱՐՄԵՆ ԱՇՈՏՅԱՆ
ՀՀԿ փոխնախագահ
«Ձորաղբյուր» ՏԿՀ
08.10.2024
Երևանը պաշտոնապես դուրս չի գալիս 2020 թվականի եռակողմ համաձայնագրից. ՌԴ փոխվարչապետ
Հայաստանը պաշտոնապես հետ չի վերցրել իր ստորագրությունը եռակողմ հռչակագրից, որը ստորագրվել է 2020 թվականին Մոսկվայի, Բաքվի և Երևանի կողմից և նպաստել է Լեռնային Ղարաբաղում հրադադարի հաստատմանը։ Միևնույն ժամանակ, տարածաշրջանում հաղորդակցությունների ապաշրջափակման եռակողմ աշխատանքային խմբի շրջանակներում մոտ մեկուկես տարի առաջընթաց չկա, ասել է ՌԴ փոխվարչապետ Ալեքսեյ Օվերչուկը։
«Հայաստանը պաշտոնապես դուրս չի եկել եռակողմ հայտարարությունից և հետ չի վերցրել իր ստորագրությունը, բայց, միևնույն ժամանակ, փոխվարչապետների մակարդակով եռակողմ աշխատանքային խմբի շրջանակներում արդեն երկու տարի գրեթե տեղաշարժ չկա, կամ՝ առնվազն մեկուկես տարի անցած ամառվանից, ասենք»,- պարզաբանել է նա:
Միևնույն ժամանակ, Օվերչուկի խոսքով, տարածաշրջանում տնտեսական և տրանսպորտային միջանցքների ապաշրջափակումը «հնարավոր է միայն Ռուսաստանի մասնակցությամբ»։
Մի՛ հավատացեք համացանցում շրջանառվող գայթակղիչ առաջարկներին․ ՆԳՆ
ՆԳՆ-ն հրապարակում է արել՝ հետևյալ բովանդակությամբ․
««Ուղղակի խաբվել եմ, հետո եմ հասկացել, որ դա խաբեություն է». այսպես չկասկածելով, որ սոցիալական ցանցերից մեկում շրջանառվող տեղեկությունը խաբեություն է, քաղաքացին տրվել էր գայթակղությանը, նույնիսկ վճարել 600 հազար դրամ:
Խարդախների ծուղակում հայտնված քաղաքացին մոտ մեկ ամիս առաջ էր «Տիկ-Տոկ» սոցիալական ցանցում տեսել վարորդական իրավունքի վկայականի ստացման վերաբերյալ գովազդը։ Նրան հետաքրքրել էր առաջարկը և որոշել իր և կնոջ համար վարորդական իրավունքի վկայական ձեռք բերել։
«Ինքը Տելեգրամյան ալիքի հասցեն տվել է, կապվել եմ հետը, զանգել եմ, օր ու ժամ է նշանակել, ասել է՝ հերթագրում եմ քեզ, սեպտեմբերի 12-ին կգնաս Էրեբունի՝ մռու: Գնացել եմ, զանգել եմ իրեն, ասել է՝ հեթագրման համար կտրոն քաշի: Քաշել եմ, հետո ասել է քո ու կնոջդ հետախոսի համարները, կտրոնների համարները ու սոցիալական քարտի թվերը գրի, նկարի ուղարկի, էսա քեզ հաղորդագրություն կգա, կոդ կգա, ես էլ միամտաբար ուղարկել եմ»,-ասում է քաղաքացին։
Այսպես կոչված՝ օգտատերը քաղաքացուն կայքի միջոցով ուղարկել էր նրա և կնոջ վարորդական իրավունքի վկայականները՝ լուսանկարով, ստորագրությամբ և տրման ամսաթվով։
«Մինչ այդ ցույց էր տվել վարորդական վկայականի տեսքը: Այդքանը տեսնելով՝ հավատացել ու վճարել եմ յուրաքանչյուրիս համար 300 հազար դրամ»,-ասում է քաղաքացին։
Այս ամենից հետո տուժողը չի կարողացել կապ հաստատել օգտատիրոջ հետ, իսկ որոշ ժամանակ անց նաև ջնջվել է նրա հետ գրագրությունը։
Հոկտեմբերի 5-ի առավոտյան տուժողն այս մասին հաղորդում ներկայացրեց ոստիկանության Կենտրոնական բաժնում։
Խարդախության ներկայացվող դեպքը վստահաբար եզակի չէ։ Խաբեության զոհ են դառնում մարդիկ, որոնք սոցիալական մեդիայում (և ինչու միայն) շրջանառվող ցանկացած տեղեկատվության հավատում են անվերապահորեն, տրվում գայթակղիչ առաջարկներին, հաճախ լավ գիտակցելով, որ շրջանցում են օրենքը և օրինականությունը։
Հարգելի՛ քաղաքացիներ, լինենք օրինապահ և օրինահարգ, նաև՝ անպայման մեդիագրագետ. սոցիալական ցանցերում առկա տեղեկատվական հոսքերը բերում են նաև ապատեղեկատվության ահռելի քանակ։ Մի՛ հավատացեք համացանցում շրջանառվող կասկածելի և գայթակղիչ առաջարկներին, որ չդառնաք խարդախության զոհ»։
Հայաստանի ռազմական գնումները պարբերաբար ներկայացնելը խիստ խոցելի են դարձնում պաշտպանական համակարգը. Տիգրան Աբրահամյան
Հայաստանի ռազմական գնումները, որոնք պարբերաբար ներկայացվում են քանակական և մոդելային կտրվածքով, խիստ խոցելիություն են ապահովում մեր երկրի պաշտպանական համակարգի համար, այս դիտարկումն արել է ԱԺ «Պատիվ ունեմ» խմբակցության քարտուղար Տիգրան Աբրահամյանը:
Ըստ պատգամավորի` պատահական չէ, որ Ադրբեջանում ճիշտ հակառակն են անում. ռազմական ներկրումներն իրականացնում են խիստ գաղտնիության պայմաններում և ֆիքսվում է միայն ռազմական բյուջեն և, լավագույն դեպքում, օդային ճանապարհով եկող ռազմատրանսպորտային փոխադրումների թիվն ու ինտենսիվությունը:
«Անկանխատեսելիության գործոնը` հարվածի ժամկետից, ուղղությունից մինչև կիրառվող միջոցներ, կարող է ոչ միայն մեկնարկում մեծ առավելություն ապահովել, այլև նույնիսկ ընդհանուր պատերազմի ելքը կանխորոշել:
Ռազմական մատակարարումների հրապարակայնությունը հնարավորություն է տալիս հակառակորդին միլիարդի (ների) հասնող զինտեխնիկան, սպառազինությունը ժամերի ընթացքում մետաղի ջարդոնի վերածել:
Ադրբեջանը նաև այս տեսանկյունից փորձում է մեկնարկում խոշոր առավելության հասնել, իսկ հետո շարժվել ըստ իր առաջնահերթությունների»,- նշել է Աբրահամյանը:
Անվտանգությունը, դիվանագիտությունը, բանակաշինությունը և հայրենասիրությունը ձեր մասին չի. Հենրիխ Դանիելյան
ՀՀԿ երիտասարդական կազմակերպության նախագահ Հենրիխ Դանիելյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
«Այն, որ 2018-ի իշխանազավթումից հետո ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ Երևանում տիրում է տոտալ «բարդակ», դրա մասին արդեն գիտեն բոլորը։
Ամեն ինչ թանկացրեցիք՝ հարկերը, գովազդային տուրքը, կայանատեղիները, գույքահարկը։ Իրականացվեց Նիկոլ Փաշինյանի երազանքներից մեկը՝ քաղաքացին իսկապես դարձավ «տուգանքի մատերիալ», և այս հարկերի և մարդկանց կլպելու ֆոնին ունենք զրո կազմակերպվածություն, խայտառակ կոռուպցիա և թալան։ Շունը տիրոջը չի ճանաչում թե՛ բանակում, թե՛ քաղաքապետարանում, բայց այսօր շատ-շատ քաղաքացիների խնդրանքով պետք է բարձրաձայնեմ ջրահեռացման հարցը։
Անձրևաջրերի հոսքը դեպի շենքերի նկուղներ այնքան մեծ թափով է լինում, որ տեղեր կան, որտեղ 1 մետր և ավել ջուր է լցվում։ Այսինքն՝ նկուղ թե կիսանկուղ հայտնվում են ջրհեղեղի մեջ, և ամենակարևորը՝ քաղաքացին մնում է անօգնական։ Զանգում են թաղապետարան, ասում են՝ քաղաքապետարան զանգեք։ Զանգում են քաղաքապետարան, ասում են՝ «Վեոլիա Ջուր» զանգեք։ Զանգում են «Վեոլիա Ջուր», ասում են՝ հայտը գրանցել ենք, բայց ոչ մի բան չեն անում։
Անվտանգությունը, դիվանագիտությունը, բանակաշինությունը և հայրենասիրությունը ձեր մասին չի, ձեր խելքի բանը չի, գիտենք։ Գոնե տրուբա նորմալ սարքեք։ Թվում էր, թե նման բաները գոնե կարող եք անել, բայց ոչ»։